Bóg miłuje pokornych
Księga Mądrości Syracha już na wstępie zaznacza temat Liturgii Słowa XXII Niedzieli Zwykłej:
O ile wielki jesteś, o tyle się uniżaj, a znajdziesz łaskę u Pana ... bowiem przez pokornych bywa chwalony. (Syr 3, 17-18. 20. 28-29)
Rozpocznijmy więc naszą refleksję od kilku zdań o pokorze:
- Pokora – cnota moralna, która w ogólnym rozumieniu polega na uznaniu własnej ograniczoności, nie wywyższaniu się ponad innych i unikaniu chwalenia się swoimi dokonaniami. (source)
- Lepiej być skromnym pośród pokornych, niż łupy dzielić z pysznymi (Prz 16,19)
- By rozmiłować się w duszy, nie patrzy Bóg na jej wielkość, lecz na głębię jej pokory. (św. Jan od Krzyża)
- Pan ... strąca władców z stronu, a wywyższa pokornych (Magnifnicat)
- Pan Bóg tak lubi pokorę, bo sam jest prawdą najwyższą, a pokora niczym innym nie jest, tylko chodzeniem w prawdzie. (Św. Teresa z Avila)
- Pokora - postawa uznająca czyjąś wyższość (source)
- Postawa pokory to na pierwszym miejscu wysiłek akceptacji sercem tajemniczych nieraz zrządzeń Bożej opatrzności. (source)
- Pokora jest warunkiem uzyskania dojrzałości duchowej oraz psychicznej. (G. van den Aardweg)
W Ewangelii czytamy, jak Jezus wykorzystuje sytuację uczty w domu jednego z przywódców faryzeuszów, by mówić o wartości pokory:
Jeśli cię kto zaprosi na ucztę, nie zajmuj pierwszego miejsca; by czasem ktoś znakomitszy od ciebie nie był zaproszony przez niego. ... Każdy bowiem, kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się poniża, będzie wywyższony. (Łk 14, 1. 7-14)
Różne rzeczy mogą być źródłem pychy w nas; jak się okazuje, mogą być nimi nawet dobra duchowe. Autor Listu do Hebrajczyków wymienia te, które są naszym udziałem:
Przystąpiliście do góry Syjon, do miasta Boga żyjącego, Jeruzalem niebieskiego, do niezliczonej liczby aniołów, na uroczyste zebranie... (Hbr 12, 18-19. 22-24a)
Mamy udział w wielkich tajemnicach, jesteśmy świadkami cudów Bożej potęgi. Oby te wielkie łaski nigdy nie spowodowały, że wynosimy się nad innych!
- "Pomyśl także o
pokorze ducha. Przykład braku takiej pokory pozostawił ci Jezus w przywołanym
już wcześniej faryzeuszu, który przyszedł do świątyni modlić się. Jego duchowa
pycha ujawniła się w chełpliwości z dokonanych dzieł, z duchowych doznań i
przywilejów. Ten rodzaj pychy jest jednym z trudniejszych do wykorzenienia. Gdy
człowiek nabiera dystansu wobec rzeczy materialnych, jego wola znajduje coraz
większe upodobanie w rzeczach duchowych. Ta pycha jest bardzo subtelna, dobrze
się maskuje, dlatego wielu ludzi nie dostrzega jej w sobie. Pycha duchowa psuje
rzeczy najcenniejsze, którymi są dobra duchowe." (
