XXX Niedziela Zwykła B

"Tym głośniej wołał"

Ewangelia dzisiejsza wspomina uzdrowienie niewidomego żebraka, Bartymeusza, syna Tymeusza, który siedział przy drodze do Jerycha. Kalectwo skazało go na żebranie; żebranie postawiło go poza marginesem mieszkających w mieście. Bartymetusz nie miał wielu możliwości... w jego beznadziejnej sytuacji usłyszał o Jezusie. I więcej nawet: Jezus był w mieście. Czytając fragment Ewangelii usłyszmy determinajcę Bartymeusza:

Słysząc, że to jest Jezus z Nazaretu, zaczął wołać: "Jezusie, Synu Dawida, ulituj się nade mną". Wielu nastawało na niego, żeby umilkł. Lecz on jeszcze głośniej wołał: "Synu Dawida, ulituj się nade mną". (Mk 10, 46-52) 

Spróbujmy odczytać powyższą Ewangelię w świetle 1-go czytania z Księgi Jeremiasza:

To mówi Pan: „Wykrzykujcie radośnie ... głoście, wychwalajcie i mówcie: «Pan wybawił swój lud, Resztę Izraela». Oto sprowadzę ich ... i zgromadzę z krańców ziemi... Oto wyszli z płaczem, lecz wśród pociech ich przyprowadzę. (Jr 31, 7-9)

Proroctwo Jeremiasza zapowiada powrót z wygania. Izrael odczytywał wydarzenia historyczne jako odpowiedź Boga na postępowanie ludu - niewola była karą za niewierność Izraela. Skoro tak, to niezależnie od układów politycznych świata tylko Bóg może odmienić ich sytuację: "Odmień znowu nasz los, Panie, jak odmieniasz strumienie na płudniu..." (Ps 126)

Modlitwa to wołanie do Boga w całej biedzie naszego życia. Z całą determinacją - bo wszystko, WSZYSTKO zależy od Niego. Dla Bartymeusza wołanie do Jezusa nie było jedną z wielu codziennych żebraczych próśb, do których przywykli mieszkańcy Jerycha, a które mechanicznie wypowiadał ślepiec - było jedyną szansą, ostatnią deską ratunku; na odpowiedzi Nauczyciela zawisła cała przyszłośc żebraka... Podobnie modlitwa Izraela, żyjącego w rozproszeniu i poniewieranego, ludu rozbitego, słabego, pozbawionego liderów i zagubionego, zrodziła się wśród łez, na wyganiu ("Nad rzekami Babilonu siedzieliśmy i płakali..." (Ps 137) "Idą i płaczą niosąc ziarno na zasiew..." (Ps 126).

Czasem i my czujemy naszą nędzę, małość i bezradność, która nas przerasta. I tak naprawdę właśnie taka sytuacja jest dobrym punktem wyjścia do modlitwy. "Kiedy nie umiemy się modlić, sam Duch przyczynia się za nami w błaganiach, których nie można wyrazić słowami" (Rz 8, 26). Pan Bóg wychodzi naprzeciw naszej słabości! Dzisiejszy fragmet Listu do Hebrajczyków ukazuje Chrystusa Arcykapłana (Hbr 5,1-6). Jako Arcykapłan, Jazus - Syn Boży i nasz Brat - zanosi nasze modlitwy do Ojca. Katechizm Kościola Katolickiego wyjaśnia: 

Jedynie Chrystus jest drogą modlitwy chrześcijańskiej. Czy nasza modlitwa będzie wspólnotowa czy osobista, słowna czy wewnętrzna, dostęp do Ojca ma tylko wtedy, gdy modlimy się "w imię" Jezusa. (2664)

______________

Zob. też: Modlitwa Jezusowa