Tajemnica Przemienienia
Druga Niedziela Wielkiego Postu prowadzi nas na górę Przemienienia. W Starym Testamencie często własnie góra (wyżyna) jest miejscem objawiania się Boga (Wj 19, 3. 24, 17n; 1 Krl 19, 9n) a także miejscem kultu (1 Krl 3, 2). To tak, jakby symbolika wzniesienia terenu przypominała wzniesienie się człowieka do Boga, jakby zmniejszała dystans między niebiem i ziemią. Jezus wybrał górę Tabor na miejsce objawienia trzem wybranym uczniom swojej chwały:
Jezus wziął z sobą Piotra, Jakuba i brata jego Jana i zaprowadził ich na górę wysoką osobno. Tam przemienił się wobec nich: Twarz Jego zajaśniała jak słońce, odzienie zaś stało się białe jak światło. (Mt 17, 1-9)
Wydarzenie przemienienia jest inne niż zwyczajna działalność Jezusa. Jakie miało ono znaczenie dla uczniów?
Zobaczmy, jaką podpowiedź do naszego pytania daje II czytanie. Św. Paweł zachęca w nim swojego ucznia, Tymoteusza, by wziął
udział w trudach i przeciwnościach znoszonych dla Ewangelii według danej mocy Boga (2 Tm 1, 8b-10)
Są wobec tego trudy i przeciwności, i jest też moc Boga uzdalniająca do ich znoszenia, do stawienia im czoła. W kontekście drogi do Jerozolimy staje się zupełnie jasne, że Jezus chciał umocnić swoich uczniów, by mogli stawić czoło czekającym ich tam wydarzeniom.
Pierwsze czytanie podpowiada kolejną myśl: Nie ulega wątpliwości, że doświadczenie objawienia się Boga przemienienia człowieka. Dla Abrama to doświadczenie było absolutnie rewolucyjną przemianą: wymagało wyruszenia w drogę, totalnej zmiany życia, zawierzenia się Bogu:
Pan Bóg rzekł do Abrama: Wyjdź z twojej ziemi rodzinnej i z domu twego ojca do kraju, który ci ukażę.... Abram udał się w drogę, jak mu Pan rozkazał, a z nim poszedł i Lot. (Rdz 12, 1-4a)
