Zatrzymajmy się na chwilę wobec tajemnicy dzisiejszej uroczystości: Bóg objawia się człowiekowi.
"Nam oznajmiona została tajemnica. Nie była ona oznajmiona synom ludzkim w poprzednich pokoleniach, tak jak teraz została objawiona..." (Ef 3, 2-3a. 5-6)To my jesteśmy obdarzeni przywilejem Objawienia Bożego.
"Wielu przed wami pragnęło ujrzeć to, na co wy patrzycie, a nie ujrzeli" (Łk 1, 24). Tyle pokoleń szukało / nadal szuka Boga, na różny sposób próbując zaspokoić pragnienia serca, które pozostaje niespokojne, dopóki nie spocznie w Bogu (1). Bóg, w swojej niepojętej dobroci i miłosierdziu, wychodzi naprzeciw ludzkim pragnieniom i poszukiwaniom, wspierając wątłe światło ludzkiego rozumu (2) potężnym i światłem swojego objawienia.
Objawienie Boga jest jak światło, które rozprasza ciemności: "...przyszło twe światło i chwała Pana rozbłyska nad tobą. Bo oto
ciemność okrywa ziemię i gęsty mrok spowija ludy, a ponad tobą jaśnieje Pan i
Jego chwała jawi się nad tobą." (Iz 60, 1-6) Światło objawienia osiągnęło pełnię w Jezusie Chrystusie (3).
***
Jak odpowiemy na Boże Objawienie?
Mędrcy przybywający ze wschodu uczą nas patrzenia. "Ujrzeliśmy bowiem Jego gwiazdę na Wschodzie i przybyliśmy oddać Mu pokłon" (Mt 2, 1-12) Dostrzegli, rozpoznali, i wiedzieli, co mają robić. Wielu widziało gwiazdę, ale niewielu zrozumiało jej przesłanie... Co jest powodem, że niektórzy widzą i znajdują, a inni nie? Co otwiera oczy i serca? Czego brakuje tym, którzy pozostają obojętni, tym, którzy wskazują drogę, ale nie wyruszają? (4)
________
(1) św. Augustyn, Wyznania; (2) Jan Paweł II, 1999; (3) Benedykt XVI, 2010; (4) o. Bogumił Wiergowski OCD, Słuchaj Izraelu
