Z "Wprowadzenia do
Wydania Lekcjonarza Mszalnego", 1981
1. Okres
adwentu
a) Niedziele
93. Czytania z
Ewangelii mają cechę charakterystyczną: odnoszą się do przyjścia Pana na końcu
czasów (pierwsza niedziela), do Jana Chrzciciela (niedziela druga i trzecia),
do wydarzeń, które bezpośrednio przygotowały przyjście Pana (czwarta
niedziela).
Czytania ze
Starego Testamentu stanowią proroctwa o Mesjaszu i o czasach mesjańskich,
zwłaszcza z Księgi Izajasza.
Czytania z
pism apostolskich zawierają upomnienia i hymny pochwalne zgodnie z różnymi
cechami charakterystycznymi tego okresu.
94. Podane są
dwie serie czytań: jednej używa się od początku Adwentu do dnia 16 grudnia,
drugiej od 17 grudnia do 24 grudnia.
W pierwszej
części Adwentu czyta się Księgę Izajasza, według porządku księgi, łącznie z
tekstami ważniejszymi, jakie przypadają także w niedziele. Ewangelie tych dni
są dobrane do pierwszego czytania.
Od czwartku
drugiego tygodnia zaczynają się czytania z Ewangelii o Janie Chrzcicielu;
pierwsze zaś czytanie stanowi albo dalszy ciąg Księgi Izajasza, albo wybrany
tekst nawiązujący do Ewangelii.
W ostatnim
tygodniu przed Narodzeniem Pańskim czyta się opis wydarzeń, które bezpośrednio
przygotowały narodzenie Chrystusa z Ewangelii według św. Mateusza (rozdz. 1) i
według św. Łukasza (rozdz. 1). Jako pierwsze czytanie w związku z Ewangelią
dobrano teksty z różnych ksiąg Starego Testamentu, wśród których znajdują się
niektóre ważne proroctwa mesjańskie.
